Zajęcie gruntu

Nowy system zajmowania nieruchomości oraz majątku dziedzicznego został wprowadzony w części 4, rozdział 2 Ustawy o upadłości, zajmowaniu majątku itd. (Szkocja) z roku 2007. “Ustanawia się formę konfiskaty gruntu pod nazwą zajęcia gruntu” (tamże 81(1); gdzie "grunt" oznacza "grunty (łącznie z zabudowaniami oraz innymi obiektami oraz ciekami wodnymi) będące własnością dłużnika; oraz długotrwała dzierżawa gruntu, na którym dłużnik jest dzierżawcą” (tamże 82(1)). Jednak ta część ustawy nie weszła w życie. Z tej przyczyny nie wprowadzono w życie także abolicji na mocy części 79 Ustawy z roku 2007 (starsza procedura) zwanej przysądzeniem.

Choć pojawiają się nieliczne przypadki arbitrażu, to od wielu lat jest to rzadka forma stosowania podziału majątku. Jeśli dłużnik jest właścicielem nieruchomości, a wierzyciel nie jest w stanie odzyskać należności przez zajęcie (np. egzekucję) majątku ruchomego dłużnika, najczęściej zalecanym rozwiązaniem jest wystąpienie o upadłość dłużnika, zamiast prób wyegzekwowania długu z majątku dziedziczonego. Taka sytuacja może mieć w obecnym systemie pewne wady, gdyż system ten ma na celu zaspokojenie danego dłużnika z wykorzystaniem dostępnych instrumentów, w przeciwieństwie do konfiskaty lub likwidacji, gdzie wszyscy wierzyciele zyskują uprawnienia do udziału w podziale majątku dłużnika.

Przysądzenie

Przysądzenie to metoda, w której wierzyciel zajmuje grunty dłużnika lub inny majątek dziedziczny. Można ją wykorzystać do egzekucji, czyli zaspokojenia wierzytelności, lub jako zabezpieczenia. Od roku 1672 wszystkie orzeczenia wydawane były przez Sąd Najwyższy Szkocji. (Wcześniej gońcom królewskim, działającym jako "szeryfowie", powierzano nadzór sądowniczy nad gruntami dłużników — w zakresie, jaki nigdy się już nie powtórzył w zawodowej historii komorników sądowych w Szkocji. W rzeczy samej arbitraż to metoda, w której ostatnim potrzebnym elementem jest królewski goniec). Przy tych założeniach, po wydaniu decyzji o przysądzeniu, wierzyciel musi odczekać dziesięć lat, kiedy nie dokonywane są żadne płatności, zanim będzie w stanie wystąpić z wnioskiem o orzeczenie, na mocy którego stanie się wyłącznym właścicielem zasądzonej nieruchomości; taka procedura jest tak naprawdę zagadnieniem czysto akademickim.

Zakaz dysponowania majątkiem

Z drugiej strony zakaz dysponowania jest metodą łatwo dostępną i wygodną dla wierzycieli. Podczas gdy przysądzenie mogłoby, po upływie przynajmniej dekady, doprowadzić do zmiany własności majątku dłużnika, zakaz dysponowania to metoda, która chociaż ma wpływ na majątek dziedziczny, nie prowadzi do wymuszenia sprzedaży czy przeniesienia własności. Co więcej, podczas gdy przysądzenie określa konkretny element majątku dziedzicznego, powodując, że staje się on sporny, zakaz dysponowania nie jest skierowany przeciw elementom majątkowym, ale przeciw dłużnikowi jako osobie. Jest to osobisty zakaz w stosunku do strony, której zakaz dotyczy, wyrażony w formie harmonogramu, podpisany i doręczony stronie przez gońca lub urzędnika szeryfa, w zależności od sposobu wydania nakazu, w sposób następujący:

W imieniu Jej Królewskiej Wysokości [jeśli wydany zostanie nakaz dający uprawnienia szeryfowi, dalszy ciąg brzmi: oraz w imieniu szeryfa], ja [nazwisko i stanowisko komornika] . . . zakazuję Panu/Pani sprzedaży, dysponowania, obciążania oraz wszelkich prób zmiany statusu całości gruntu oraz majątku dziedzicznego, w którym posiada Pan/i udziały na szkodę [imię, nazwisko i adres wierzyciela].

Notatka na każdym harmonogramie zakazu dysponowania ma następującą treść:

Niniejszy dokument zabrania zbycia lub dysponowania [albo gruntem lub majątkiem dziedzicznym opisanym w dokumencie] [albo wszelkimi innymi gruntami lub budynkami w Szkocji], w których ma Pan/i udziały do momentu wydania kolejnego orzeczenia przez sąd. . . . Jeśli prowadzi Pan/i obecnie lub zamierza przeprowadzić transakcję, która powodowałaby zmianę statusu jakiegokolwiek gruntu lub budynku w Szkocji, winien/winna Pan/i niezwłocznie powiadomić swojego adwokata o niniejszym dokumencie.

Zakaz dysponowania z wykonalnością

“Zakaz dysponowania z wykonalnością oznacza moc egzekwowania spłaty długu, zgodnie z wydanym orzeczeniem lub dokumentem potwierdzającym dług” (Ustawa z 2007, 146(1)). Zakaz pozostaje w mocy również wtedy, gdy orzeczenie dotyczy jednego konkretnego przypadku obowiązku przeniesienia prawa własności do majątku dziedzicznego na rzecz wierzyciela lub przyznania wierzycielowi prawa do zabezpieczenia lub innego prawa w stosunku do takiego majątku (tamże 146(2)(b)). W praktyce oznacza to, że wszystkie orzeczenia wydane w szkockich sądach i dotyczące spłaty długu, niektóre orzeczenia nakładające obowiązki, wszelkie orzeczenia w sprawie długów wydane poza Szkocją, które na mocy dowolnej ustawy lub przepisu prawa są egzekwowalne na terenie Szkocji, oraz wszelkie dokumenty poświadczające dług wpisane do egzekucji w rejestrach publicznych, stają się zakazami dysponowania majątkiem.

Wierzyciel, który ma prawo do takiego dokumentu dłużnego, jest więc bezpośrednio uprawniony do zwrócenia się do właściwego komornika sądowego (urzędnika królewskiego lub funkcjonariusza biura szeryfa, zależnie od okoliczności) o (1) dostarczenie dłużnikowi harmonogramu zakazu dysponowania wraz z informacją o długu i innymi informacjami oraz (2) przesłanie uwierzytelnionej kopii harmonogramu wraz z potwierdzeniem egzekucji zakazu do Urzędu Archiwów Rejestrów Szkocji. Podstawowa opłata za doręczenia zakazu wynosi £95,40, jeśli doręczenie następuje przez gońca lub funkcjonariusza biura szeryfa (z wyjątkiem sytuacji, gdy opłata wynosi £61,65 przy dostarczeniu przez funkcjonariusza biura szeryfa przy mniejszych roszczeniach, gdzie suma zadłużenia nie przekracza od £1500). Stawka komornika sądowego za przesłanie kopii harmonogramu i nakazu egzekucji do rejestru wynosi £17,50. Opłata Urzędu Archiwów Rejestrów Szkocji za włączenie zakazu do dokumentacji wynosi £15 za każdą osobę, której zakaz dotyczy.

Zakaz w stosunku do osoby nim objętej wchodzi w życie albo z dniem, w którym zakaz zostaje zarejestrowany, albo jeśli powiadomienie o zakazie było już wcześniej wpisane do Rejestru Zakazów, a zakaz jest zarejestrowany w przeciągu 21 dni od daty rejestracji powiadomienia z dniem, w którym doręczono harmonogram zakazu dysponowania majątkiem (tamże 149). Wszystkie zakazy tracą moc po upływie pięciu lat od daty wejścia w życie. Przed upływem tego okresu wierzyciel może zdjąć z dłużnika zakaz po spłaceniu należnych sum. Aby zdjęcie zakazu było skuteczne, odpowiedni akt należy przesłać do szkockiego rejestru centralnego.

Nałożenie aresztu na majątek

Gdy wszczęto sprawę sądową, ale nie wydane zostało jeszcze orzeczenie, nakaz nałożenia aresztu na majątek może być wydany przez szkocki Sąd Najwyższy i przez sąd szeryfa.

Procedura rozpoczyna się od złożenia wniosku w sądzie o wydanie nakazu zajęcia w formie zakazu dysponowania majątkiem. Sąd może orzec o wydaniu takiego nakazu bez przesłuchania stron, o ile ma pewność, że: — sprawa wierzyciela jest oparta na domniemaniu faktycznym w zakresie materialnym; istnieje realne i poważne ryzyko, że egzekucja dowolnego orzeczenia wydanego na korzyść wierzyciela zostanie uniemożliwiona lub utrudniona przez dłużnika, który jest niewypłacalny bądź znajduje się na krawędzi niewypłacalności; lub istnieje prawdopodobieństwo, że dłużnik usunie, zbędzie, uszkodzi, ukryje bądź będzie w inny sposób oddziaływał na całość lub część swojego majątku, gdyby nakazu nie wydano przed przesłuchaniem; oraz że takie orzeczenie będzie w każdym przypadku uzasadnione. (Ustawa o Dłużnikach (Szkocja ) z roku 1987, 15E, z popr. w Ust. z roku 2007, 169).

Po wydaniu nakazu procedura doręczenia i rejestracji uwierzytelnionej kopii harmonogramu zakazu dysponowania oraz tytułu wykonawczego jest taka sama, jak opisano powyżej w przykładzie zakazu dysponowania z wykonalnością.